Φωτεινή Γουσέτη
For ENG please scroll down
“Η εικαστική εγκατάσταση Ο Κήπος με τις Ροδιές στο black cube του or.artspace σκηνοθετεί ένα χώρο μεταξύ φαντασιακού και πραγματικού, τον οποίο προτείνει ως εργαλείο πιθανής ανακούφισης. Τα στοιχεία της εγκατάστασης αφορούν ερμηνείες σημείων της ομώνυμης συλλογής παραμυθιών του Όσκαρ Ουάιλντ τοποθετημένες δίπλα σε στοιχεία που σχετίζονται με ένα υπαρκτό κτήμα με ροδιές.
Στη συλλογή παραμυθιών “Ο κήπος με τις Ροδιές” * δεν υπάρχει ούτε ένα παραμύθι με αυτόν τον τίτλο. Επίσης, σε κανένα από τα παραμύθια δεν έχει ένας τέτοιος κήπος κάποιο κεντρικό ρόλο. Αυτό το εξωτικό για τον συγγραφέα φρούτο και οι συμβολισμοί που φέρει, δηλωμένο πληθυντικά μέσα από τα δέντρα του κήπου που το παράγουν, ίσως να υποδηλώνει μια πρόθεση για το πως θα μπορούσε να επιδράσει στους αναγνώστες το σύνολο αυτών των παραμυθιών που είναι κοινωνικά προσανατολισμένα σε ανισότητες, σκληρότητες και αδικίες.
Όταν ήμουν παιδί, είχα ένα εμμονικό ενδιαφέρον για αυτή τη συλλογή παραμυθιών, όχι μόνο γιατί έβρισκα ασυνεχή τη σχέση του τίτλου με το περιεχόμενο, αλλά κυρίως γιατί μου προκαλούσε αμηχανία λόγω αυτού που παρατηρούσα ως μία ακόμα αντίφαση: ενώ ο Oυάιλντ είχε την ικανότητα να εντοπίζει την αδικία, εξακολουθούσε να αφιερώνει περισσότερες λέξεις στην περιγραφή του πλούτου και της ομορφιάς. Έτσι, σχημάτισα την εντύπωση ότι ίσως ήταν κι αυτός ένας προνομιούχος με ενσυναίσθηση, κάπως όπως ο ευτυχισμένος πρίγκηπάς του: εκείνος ο πλούσιος που ερωτεύτηκε ή ίσως αγάπησε έναν νομά.
Στο παραμύθι της συλλογής με τίτλο «Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» περιγράφεται η σχέση μεταξύ του μνημείου ενός προνομιούχου με ενσυναίσθηση και ενός αποδημητικού πουλιού, η οποία κατέληξε στη ραγισμένη καρδιά του πρώτου και στο θάνατο του δεύτερου. Ανέπτυξαν γρήγορα μεταξύ τους μια δυνατή σχέση συνεξάρτησης που βασίστηκε την ενημέρωση του πλούσια διακοσμημένου αγάλματος από το χελιδόνι για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας, μέσα από τις αφηγήσεις του χελιδονιού που περιέγραφαν τη φτώχεια και τον πόνο που υπήρχε στην πόλη που το μνημείο κοίταζε από ψηλά, μετακινήθηκε από τη χαρά που του προσέδιδε αρχικά η άγνοια του πόνου των άλλων. Έτσι, μπήκε σε μία διαδικασία φιλανθρωπίας διαμεσολαβημένης από το πουλί που μοίραζε τα πολύτιμα μέρη του αγάλματος σε αυτούς που είχαν ανάγκη. Η μετακίνηση του πρίγκιπα όσον αφορά την ενσυναίσθηση για τον πόνο του άλλου, όμως, δεν ήταν αρκετή για να μπορέσει να αφουγκραστεί την ανάγκη του χελιδονιού να αποδημήσει λόγω του συνεχώς αυξανόμενου ψύχους. Μετά από τις επίμονες παρακλήσεις του να μείνει κοντά του λίγο ακόμα, το πουλί πέθανε από το κρύο και αυτός, οξειδωμένος από την αλήθεια, δεν ήταν πια ούτε χαρούμενος ούτε προνομιούχος ούτε πλούσιος και η καρδιά του είχε σπάσει.
Το τελευταίο παραμύθι της συλλογής φέρει τον τίτλο «Ο Ψαράς και η Ψυχή του» και αφορά μία αλληγορική αφήγηση/ευχή για το δρόμο κάθε πλάσματος προς την αγάπη. Αν ψάξεις προσεκτικά μέσα σε αυτό το παραμύθι, υπάρχει ένα ανεπαίσθητο πέρασμα μέσα από έναν κήπο με ροδιές που οδηγεί στο φόνο ενός ευεργέτη.
Μικρή ο πατέρας μου με εκπαίδευε συχνά στην επαφή με τη φύση. Μέρος αυτής της εκπαίδευσης ήταν το να ξεβοτανίζω τον κήπο όταν πηγαίναμε διακοπές στο πατρικό του σπίτι στον Πύργο. Μια μέρα που μου είχε ζητήσει να «καθαρίσω» από τα ζιζάνια ένα μέρος της άυλης, βρήκα ένα μικρό φυτό που ονομάτισα ως το πιο όμορφο φυτό του κόσμου. Το φύλαξα στο κουτί από τα μπισκότα μου και αργότερα το μετέφερα στην Αθήνα. Το φυτό μεγάλωνε, μαζί και τα δοχεία στα οποία το μετέφερα κάθε φορά προσωρινά. Ήταν μια ροδιά. Όταν μεγάλωσε τόσο που φαντάστηκα ότι ασφυκτιούσε στο μπαλκόνι του διαμερίσματος που ζούσαμε στο Βύρωνα, το μεταφέραμε πάλι στον κήπο του σπιτιού στον Πύργο και το φυτέψαμε εκεί. Μεγάλωσε και έκανε ρόδια, τα οποία ήταν ιδιαίτερα σε μέγεθος, σχήμα και γεύση. Χρόνια μετά, η οικογένεια αποφάσισε να κάνει μια καλλιέργεια ροδιών αυτής της νέας ημιάγριας ποικιλίας. Έτσι η ροδιά που μεγάλωνα έγινε «μάνα» και από αυτή, με τη βοήθεια γεωπόνου και ορμόνης ριζοβολίας, παράχθηκαν πάνω από 2.200 δενδρύλλια. Φέτος έδωσαν 30 τόνους ρόδια.
Ως οδηγία πλοήγησης στο χώρο του or.artspace και προς την πιθανά επιθυμητή ανακούφιση, προτείνεται η διαδοχική και εναλλασσόμενη ταύτιση με τα σημεία που περιβάλλονται από τις φαντασιακές και τις υπαρκτές ροδιές της εγκατάστασης.”
Φωτεινή Γουσέτη
* Ο τίτλος του βιβλίου του Όσκαρ Ουάιλντ στα Aγγλικά είναι «A House of Pomegranates» και εκδόθηκε το 1891 ως δεύτερη συλλογή για το «The Happy Prince and Other Tales» (1888). Οι πρώτες ελληνικές μεταφράσεις είχαν διατηρήσει τον αρχικό τίτλο, αλλά σήμερα η συλλογή κυκλοφορεί ως «Ο κήπος με τις ροδιές».
Η Φωτεινή Γουσέτη είναι εικαστική καλλιτέχνιδα και διδακτόρισσα Ανθρωπολογίας (Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας,Πανεπιστημίο Θεσσαλίας). Κατέχει πτυχίο στη ζωγραφική και πτυχίο στη χαρακτική από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών από το Dutch Art Institute (D.A.I., Κάτω Χώρες. Η καλλιτεχνική πρακτική και η ακαδημαϊκή έρευνα της Φωτεινής Γουσέτη διερευνούν το ρόλο της τέχνης στην κοινωνία. Η Γουσέτη ενδιαφέρεται κυρίως για τους τρόπους με τους οποίους η κοινωνία εξελίσσεται με αφορμή συλλογικά τραύματα και εστιάζει σε ζητήματα όπως η διαιρεμένη μνήμη, το φύλο, η κοινωνική τάξη και το τοπικό έναντι του Άλλου. http://www.fotinigouseti.com/index.php?page=home
Οπτική επικοινωνία της έκθεσης: Dennis Spearman
Εικαστική εγκατάσταση στο or.artspace
Διάρκεια έκθεσης: 21/12 -30/12/2024
Καθημερινά, ώρες 18:00-22:00 (εκτός 25/12 και 26/12)
Εγκαίνια: Σάββατο 21/12/2024, ώρα 18:00
ENG
The Garden with the Pomegranates
Fotini Gouseti
“The art installation The Garden with the Pomegranates in Or’s black cube stages a space between the imaginary and the real, which it proposes as a tool of possible relief. The elements of the installation involve interpretations of signs from Oscar Wilde’s collection of fairy tales of the same title placed next to elements related to an actual pomegranate farm.
There is not a single tale with this title in the story collection “The Garden with the Pomegranates”.* Nor does such a garden play a central role in any of the tales. This exotic fruit for the author and the symbolism it carries, stated plural through the trees in the garden that produce it, may suggest an intention of how the set of these tales, which are socially oriented to inequalities, cruelties and injustices, might affect readers.
When I was a child, I had an obsessive interest in this collection of tales, not only because I found the title’s relationship to the content inconsistent, but mostly because I was puzzled by what I observed as another contradiction: while Wilde had the ability to spot injustice, he still devoted more words to describing wealth and beauty. I formed the impression that perhaps he too was a privileged man with empathy, somewhat like his happy prince: that rich man who fell in love, or perhaps loved a nomad.
The story in the collection entitled “The Happy Prince” describes the relationship between the monument of an empathetic privileged man and a migratory bird, which resulted in the former’s heartbreak and the latter’s death. They quickly developed a strong codependent relationship with each other based on informing the richly decorated statue of what was going on in the world by the swallow. The happy prince, through the swallow’s narratives describing the poverty and suffering that existed in the city that the monument looked down on from above. Thus, he entered into a process of charity mediated by the bird that distributed the precious parts of the statue to those in need. The prince’s move in terms of empathy for the suffering of others, however, was not enough to enable him to listen to the swallow’s need to migrate due to the ever-increasing cold. After his persistent pleas for her to stay near him a little longer, the bird died of the cold and he, oxidized by the truth, was no longer happy or privileged or rich and his heart was broken.
The final tale in the collection is entitled “The Fisherman and His Soul” and is an allegorical tale/evocation of every creature’s path to love. If you look carefully through this tale, there is a subtle passage through a garden of pomegranates that leads to the murder of a benefactor. As a child my father often trained me in contact with nature. Part of this training was to untill the garden when we went on holiday to his parents’ house in Pyrgos. One day when he had asked me to “clear” some of the weeds from a part of the intangible, I found a small plant that I named as the most beautiful plant in the world. I kept it in my cookie jar and later transported it to Athens.The plant grew, and so did the containers in which I temporarily moved it each time. It was a pomegranate tree. When it grew so large that I imagined it was suffocating on the balcony of the apartment we lived in in Vyronas neighbourhood, we moved it back to the garden of the house in Pyrgos and planted it there. It grew and made pomegranates, which were special in size, shape and taste. Years later, the family decided to grow pomegranates of this new semi-arid variety. So the pomegranate I was growing became the “mother” and from it, with the help of an agronomist and rooting hormone, over 2,200 saplings were produced. This year they yielded 30 tons of pomegranates.
As a guideline for navigating the installation at or.artspace and towards potentially desirable relief, it is suggested that the sequential and alternating identification with the signs surrounded by the imaginary and real pomegranates is recommended.”
Fotini Gouseti
* The original title of Oscar Wilde’s book in English is “A House of Pomegranates” published in 1891 as a second collection for “The Happy Prince and Other Tales” (1888). The first Greek translations had kept the original title but today the collection is published under the title “The Garden of Pomegranates”.
Fotini Gouseti is a visual artist and holds a Ph.D. in Anthropology (Department of History, Archaeology and Social Anthropology, University of Thessaly, Greece). She holds a B.F.A. in Painting and a B.F.A. in Printmaking from the Athens School of Fine Arts (Greece); and an M.F.A. from the Dutch Art Institute (D.A.I., the Netherlands). Gouseti’s artistic practice and academic research explore the role of art in society. She is mainly interested in the ways society evolves on collective trauma and focuses on such issues as divided memory, gender, class and the local versus the Other.
http://www.fotinigouseti.com/index.php?page=home
Visual communication of the exhibition: Dennis Spearman
Art installation at or.artspace
21/12-30/12/2024
Everyday from 18:00 to 22:00 (closed on the 25/12 and the 26/12)
Opening: Saturday 21/12/2024 at 18:00
